Rijmelarij

Groen draagt mijn derriere in het gras. Opgestaan in bruine modder. Een zwarte kever passeert. Mijn tenen het hemelsblauw. Waarvan ik hou.

Laat die crèmes lekker barsten. Al gaat de gladjakker dan aan mij voorbij. Botoxbillen kunnen niet lachen. Ik sluit liever niet aan in de plastieken rij.

De bloemen in het gordijn komen stilletjes tot leven. Asters, rozen en irissen schreeuwen ‘vergeet-me-nietjes ‘.

  Knip de bloemstengel van de stengelbloem. Duw opzij, de boomtakken van de takkenboom. Pak een theekop voor de kop thee. Eet het boomfruit dat valt van de fruitboom. Zit in de huisboot in het boothuis. Tik een takkentekst.

Ik pluk een woord, een lettergreep, uit een veld vol nieuwe zinnen, een boeket onuitgesproken gedachten uit een woordweide landschap.

  Skaten is niet ballen. Kasten zijn geen balken. Balken zijn soms van staal. Staal geeft ballast. Ballast is best balen. Skaten is niet ballen. Kaatsballen komen terug. Net als de balk in mijn oog. Balken zijn soms van staal. Het is beter los te laten. De bek even dicht. Skaten is niet ballen. Wie…

De meeuwen dragen mijn zoute tranen naar zee. Nooit meer jouw armen om mij heen. Jij verliet dit hart. Sloegen kraters, gaten in oude wonden. De moederschoot een echoput van zeer. Laten draden los, werd ik een rafelkind. Zomaar op een najaarsdag in september. Op een onverwacht moment.