Rijmelarij

Maak mij dat niet, die gortdroge tong,

Ik besta bij het golven van het water het geluid van de mus de zon die mij kust. Ik besta bij de aanblik van het wuivend gras het zijn van de hond de verrijzenis van de morgenstond. Ik besta simpelweg bij het kiemend koren, de dauw, het graan enkel – en alleen – is er…

Kun je niet mee praten, zegt; ‘Ik weet het niet. Gespierde armen kunnen wel dragen, stellen geen vragen. Mag ik hem houden? Voor in ’t weekend? Totdat iemand anders hem beter kent. Punt.