De verwondering van de fruitvlieg

De fruitvlieg op het raam bekijkt zijn wereld graag groots.

Dat kan ook niet anders. Alles is groot vanuit zijn perspectief. Mensen? Dat zijn logge bergen die zich met oorverdovend lawaai verplaatsen. 'Gelukkig, denkt de fruitvlieg ben ik behoorlijk doof'.
'Ik hou van al dat grootse, zo is er lekker veel om te ontdekken! De geur van een enorme rottende appel doet mijn pootjes dansen. Net als drop, flink gekauwd en uitgespuugd. Een onweerstaanbaar kleverig goed welke ik voorzichtig benader. Als mijn ledematen blijven plakken betekent dit het einde betekent van mijn (toch al) korte leven. ‘Maar ach wat is tijd? ‘Ik zit op het raam en zie wat een ander niet ziet. Ik ben trots om fruitvlieg te zijn. Met alles wat daarbij hoort. Zelfs een duim, die als die je ziet, je zomaar platdrukt. Op de dunne scheidslijn van gevaar voel ik me meer levend dan ooit. Ik leef en geniet volop'.

'Als een van de oudste bewoners van de aarde kan ik zeggen in de ochtend: ' Ik weet het niet, en als de schemering invalt, weet ik meer dan ik kon vermoeden.'

Zeg nu zelf: 'Dan wil je toch een fruitvlieg zijn!