Egelsregel

Egel rolt zich stevig op.
Zijn wereld staat op zijn kop.

Hij denkt, ik heb zo een verdriet.
Ik wil niet dat iemand mij zo ziet.

De winter komt en oh, wat duurt deze toch lang.
Egel blijft verdrietig en is een beetje bang.

Dan dient de lente zich aan.
Voor egel heeft de tijd steeds stilgestaan.

Dan komt de zomerzon en rolt hij langzaam open.
Schuifelt wat en hij begint voorzichtig te lopen.

Langzaam geheeld en door de tijd bevrijdt.
‘Al, zegt egel, ‘het voelde als een eeuwigheid’.

Dit is egels regel.
Geef je over aan je smart.
Aan de pijn in je hart.

Op jouw eigen tijd heelt je wond.
Dat maak jouw cirkel weer rond.