Hartzaken
Dit is een van de vele Straotpraot ontmoetingen.
Hij duwt een model kinderwagen voort en gebruikt deze voor het rondrijden van enorme pakketten reclamefolders. Aan het stuur steekt een flinke hoeveelheid witte plastic tye-rips uit, bedoeld om de bundels folders bijeen te houden. De vastgebonden sprieten aan het stuur zien er vreemd uit: als een wilde haardos die alle kanten opgaat.
Sjouwerij De man die de sjouwerij uitvoert (van het aanbod van spullen die we doorgaans niet nodig hebben) is van middelbare leeftijd. Aardig kalend, rood T-shirt, spijkerbroek en witte sokken. Iemand die je omschrijft als doorsnee en opgaat in de massa. Ik zwaai naar hem. Hij stopt, kijkt en steekt de straat over. Zijn kar laat hij staan. ‘Ik ken jou’, zegt hij, ‘je fietst altijd met je hond en zit weleens aan de straat’. ‘Ja, zeg ik ‘en jij (ik wijs naar de overkant, naar de torenhoge stapels papier) doet zwaar werk'. 'Respect, wat een kilo’s’. Hij antwoord, ‘bedankt, ik heb van de week 158 km gelopen’. Een precies getal zonder verdere uitleg.
Hartaanval ‘En, vervolgt hij, ‘mijn vrouw is een paar jaar geleden overleden en bij de begrafenis zei mijn schoonmoeder toen hoe ze echt over mij dacht. Niet erg leuk, ik kreeg spontaan een hartaanval. Ik voelde een druk op mijn borstkas en ben na de begrafenis meteen naar mijn huisarts gegaan, die stuurde me weg met een doosje paracetamol. Toen ben ik zelf maar naar de eerste hulp gegaan en bleek dat ik inderdaad een hartaanval had gehad'.
Eenzaam Hij gaat door,’ ik ben soms weleens eenzaam en eet alleen’. ‘Wist je dat er veel te doen is in de wijk? zeg ik, ‘buurthuis, eetclubs, biljarten.’ ‘Ik zie graag mensen op straat’, zegt de man, ‘net als jij’. Zijn donkere ogen kijken me strak aan. ‘Maar als ik me alleen voel ga ik liever lekker fietsen. 72 km deze week’. Een man van de exacte cijfers.
‘Nou’, zegt hij, ‘ik ga verder anders gaan de mensen klagen waar de folders blijven en dat gemopper tegen mij, da’s niks en ik wil niet weer een hartaanval krijgen’.