Groen draagt mijn derriere in het gras. Opgestaan in bruine modder.

Laat die crèmes lekker barsten.

De bloemen in het gordijn komen stilletjes tot leven. Asters, rozen en irissen schreeuwen ‘vergeet-me-nietjes ‘.

  Knip de bloemstengel van de stengelbloem. Duw opzij, de boomtakken van de takkenboom.

Ik pluk een woord, een lettergreep, uit een veld vol nieuwe zinnen, een boeket onuitgesproken gedachten uit een woordweide landschap.

  Skaten is niet ballen. Kasten zijn geen balken. Balken zijn soms van staal. Staal geeft ballast. Ballast is best…

De meeuwen dragen mijn zoute tranen naar zee.

Voeten in het zand, handen die schrapen in aarde, die kleeft, en nooit beklijft.

Een steen naast het spoor, het zand in de berg,

Een overheersende stilte. Het lijkt of de wereld is uitgezet.