Berichten door Claudia Anna
Treincoupe
Er zit een stuk brood in de weg. In de tussentijd van het wachten heb ik geschrokt. Nu heb ik de hik. Die ik krampachtig onderdruk in deze treincoupé. Het landschap buiten toont zich weids en heldergroen. Met af en toe een blokkendoos op een industrieterrein. Naast me zit een bloedmooi meisje een Twix te…
lees meer »De stilte
Als een dierbare vriend heet je me welkom In je zwijgen ligt kracht, Jij bent de stilte, die altijd in mijn hart is, en minder vaak in mijn denken. Ik dacht je te moeten zoeken.. Je bent nooit weggeweest. De kamer gelucht, ben je aangeschoven aan tafel. Leg jij je hand in de mijne. Voor…
lees meer »Niet voor vol in een rolstoel
Ik druk op de bel van een woonvoorziening. Daar woont M. Als ik in de hal ben dan bel ik nogmaals aan. Geduldig wacht ik meerdere minuten. Een verzorgende opent de deur. V. heeft wel een eigen voordeur, geen eigen bel of intercom. ‘Dat geeft nogal eens problemen met postbezorging’, vertelt V. later. Ik kijk…
lees meer »Stemmen over zout
‘Met mijn biologische moeder had ik al jong een slechte relatie. Ze had zorg nodig omdat ze blind werd. Als kind was ik hulpverlener en psycholoog. Omdat zij geen hulp vroeg. Dat trek je niet. Gelukkig kwam er een surrogaatmoeder in beeld. Dat hielp mij. Toen zij overleed (ik was toen al meerderjarig) werd ook…
lees meer »Spiritueel verhaal
Nooit kende ik iemand die zo kalm van geest is als de maker van alles. Op een afstand kijkt deze toe en biedt een helpende hand als je daarom vraagt. Alles in dit land is alles het voornaamst. Alles regeert, en alles is er. Precies zo bedoeld, als het bedoeld is. Alles is er perfect,…
lees meer »Friet
Het helwitte licht van de T-balk trekt mij aan als een baken. Samen met de motten in de zwarte nacht. Ik stap binnen en de deurbel rinkelt. De verkoper van de snackbar zet zijn bezem aan de kant. ‘Zeg het maar’. Ik blijf even stil. Afgeleid door een scheve neus, een onflatteuze broek en joekels…
lees meer »Huisnummer 47
Ik hoor de magnetron pingelen. De melk is opgewarmd. Jouw huisnummer 47 staat voor de geur van koffie. ‘Wel verdomme!’. ‘Gaat het?’ zeg ik. Gemopper boven de ochtendkrant. De restanten tabak vliegen van je schoot. De rode geraniums van buiten loeren naar jou. Je bent 77 jaar en mijn buurman Jansen. ‘Kinderen, die snappen het’,…
lees meer »